Carcassona ! 24 D'octobre de 2009 : que i a un an !

Comunicat de David Grosclaude
Carcassona ! 24 D'octobre de 2009 : que i a un an !

amigas, amics
Que i a un an qu'èram 25 000 per las carrèras de Carcassona a manifestar en favor de la lenga occitana. Qu'èra un eveniment màger per l'occitanisme.
Qu'estó tanben, cinc ans après la prumèra manifestacion de Carcassona, un moment de questionament per l'occitanisme. E adara , que hèm ? Que har après ?
Que i avèva a Carcassona ua generacion navèra d'occitanistas. Que son monde qui n'an pas conegut los combats de las annadas 70 e 80. N'an pas conegut tanpauc las pelejas de l'occitanisme de las annadas 70 e non son pas pro vielhs entà aver conegut la decepcion de l'arribada de l’esquèrra au poder en 1981, per çò qu'ei de l'estatut de la lenga nosta.
Un an après Carcassona 2009 que'm sembla que devem tirar las leçons d'un periòde qui s'acabè que hè ua annada. Qu'èra, çò'm sembla, ua idea contienguda dens lo discors finau deus organizators.
Lo movement gessit de las annadas 70 e 80 n'ei pas mei organizat de faiçon a arcuélher los joens occitanistas com aqueths qui èran au capdevant de la manifestacion.
Que devem prepausar quauquarren de nau. Que vedem plan que non son pas mei temptats d'entrar en las organizacions qui an hèit l'istòria de l'occitanisme dempuish trenta ans.
Lo biais de har accion culturau, accion politica o sindicau qu'a cambiat. la faiçon de s'engatjar tanben. Cada dia que n'avem exemples. E non parli pas de la faiçon de comunicar qui, deu men punt de vista, n'ei pas arren mei que lo rebat de la faiçon de concéber l'engatjament sociau, collectiu.
Lo periòde navèth qui a començat dempuish lo ser deu 24 d'octobre de 2009 no's poderà pas har shens un vertadèr passatge de testimòni d'ua generacion a l'auta. Se dens l'occitanisme qu'a arribat que's hasosse de faiçon espontanèa e non estructurada que'm sembla que serà mei delicat aqueste còp. Que cau organizar aquera transicion. Qu'avem dit a mainadas e mainats, a gojatas e gojats, que i avèva ua reivindicacion justa, una lenga a sauvar e a har víver. Qu'an seguit ; que devem trobar un lòc de discussion dab eths.

Que necessita segurament de cambiaments importants en las nostas estructuras e en los rapòrts establits enter las associacions, los movements e quitament los partits qui compausan l'occitanisme au dia de uei. E be sabem quin ei complicat de har la diferéncia enter çò qui ei politic e çò qui non n'ei pas quan s'engatjam dens un combat en favor de la lenga occitana, dens un estat com lo noste !

Çò qui a cambiat dempuish 2005 qu'ei la credibilitat deu movement. Qu'ac èi dejà escriut mes qu'ac torni díser : que i a la credibilitat au dehòra mes sutot la credibilitat deu movement en se medish. Qu'a aprés a saber que pesa ; la hidança en se medish qu’ei l’eveniment màger d’aqueth periòde.
Qu'avem tanben ganhat la simpatia d'ua partida de l'opinion. Aqueth combat qu'estó lo d'ua generacion.
Mes la qui arriba considèra que compausa l'opinion e n'a pas jamei dobtat de la legitimitat. Que son los nostes « mainatges » e que'us avem ensenhat que las reivindicacions èran legitimas. Qu'ac an acceptat e donc que son en atenta de resultats mei concrets. Còps que i a, que pòden semblar un pauc radicaus a'us de la generacion mei vielha. Mes ne'n son pas; que son simplament logics.
Reivindicar ua television en occitan entà eths qu'ei lo B.A BA, qu'ei basic. Reinvindicar la preséncia publica de la lenga qu'ei basic tanben mentre qu'èra enqüèra audaciós que hè 15 ans.

N'èi pas de solucion miracle ; n'èi pas de proposicion tota hèita a méter sus la taula. Sonque l'enveja de poder anar mei endavant dens la reflexion, dab qui volha soscar a la seguida. On que siam engatjats qu'avem de soscar amassa, de préner un temps de reflexion abans de tornar partir e de tirar camin.

Mercés a'us qui an enveja de participar a aquò de har un signe, de dar lo lor punt de vista.

Amistats e salutacions occitanistas a tots

David Grosclaude

Es vertat que la darrièra manifestacion per la lenga occitana de Carcassona en octòbre de 2009 que recampèt 25000 personas foguèt una capitada inesperada. Soi pro vièlh per aver manifestat a Marselha en 1982. Erèm 5000 e nos pareissiá estrambordant. Pasmens, me pòdi pas empachar de pensar a la manifestacion de Barcelona de julhet d’ongan que mobilizèt mai d’un milion de personas non pas per la lenga catalana, qu’es plan mens amenaçada dins l’Estat espanhòl que l’occitan dins la Republica francesa, mas per l’auto-determinacion pas mens! Per aver l’equivalent en Occitània « francesa » auriá calgut que mai de dos milions de personas desfilèssen per las carrièras de la ciutat de Trencavel. I sèm pas encara. Per çò qu’es de l’acuèlh dels joves dins las estructuras existentas del movement occitan, es vertat que i a quicòm que truca. Siá l’ofèrta culturala o politica de las organizacions correspond pas a lors espèras, siá an pas envejar de s’engatjar e de s’encartar (d’un biais general, mantuns occitans reguitnan davant çò que veson coma un embrigadament, es lor costat libertari e individualista). S’engatjan ben dins l’ajuda umanitària mas la burocracia dels partits politics occitans o dels movements culturals e lo caractèr ingrat del militantisme de tèrme long los emmèrdan. Son d’acòrdi per manifestar, amb de còps que i a una cèrta violéncia, e per far la fèsta e pas per s’acampar dins de reunions de trabalh. Naturalament aquò es una generalitat que caldriá fòrça matisar. Parli aquí en tèrmes de massa. Qué caldriá lor prepausar per los agantar? Es una question que nos pausam a l’ora d’ara al Partit de la Nacion Occitana qu’es dins un processús de renovacion. Se tracha pas d’alhors solament dels joves mas tanben de las femnas e de jaças socialas que tocam pas uèi. Avèm pas tanpauc de solucions miracle. Se sap que los joves d’uèi foncionan amb Internet e las novèlas tecnologías de l’informacion e naturalament los malhums socials coma Twitter, Facebook eca. D’aquel costat, sèm pas tròp en retard al P.N.O totben que i aja en çò nòstre una pichona trencadura numerica. I a benlèu un problèma de presentacion d’idèas puslèu complexas mas d’una autre latz podèm pas simplificar de tròp sens riscar de s’afonsar dins la demagogia. Benlèu que los joves an besonh de crear lor pròpri movement de joinessa occitana coma i a de movements d’aquela mena en Catalonha e al País basc mas sens contraròtle del mond bèl i a de riscs de desrapatge. I aguèsse un movement politic occitan de massa, seriá de melhor far d’enquadrar un tal movement de joinessa. Avèm tanben per los joves un problèma de credibilitat. Presentam pas un front unit. Nosautres cresèm pas que i aja cap de barradissa entre çò cultural e çò politic. De segur, d’unes s’acontentan d’un combat per la lenga e vòlon (pel moment ?) demorar dins un quadre francés, d’unes denóncian lo pretendut imperialisme lengadocian, tolosan o occitan coma voldrètz, los nissarts se malfisan dels marselheses, los gascons dels lengadocians, los auvernhàsses de totes los autres e que sabi encara ! D’unes son autonomistas, d’autres (coma nosautres) independentistas mas n’i a coma Libertat que vòlon a l’encòp la revolucion sociala e l’independéncia. Malgrat aquel mescladís, cal creire que çò que nos unís es mai fòrt que çò que nos dessapara o i arribarem pas jamai. Los joves an besonh que los ainats dins lo movement occitan e quitament provençalista lor mòstre una autra cara. Es lo prètz de la credibilitat. Remembrem nos qu’Occitània foguèt conquistada pauc a cha pauc perque nòstres aujòls se batián entre eles o sostenián l’enemic francimand. Anam tornar començar? E uèi, quin messatge avèm de donar a las novèlas generacions per que tòrnen prene lo flambèl?
Promòure la lenga (pas salvar) a l’escòla amb las calandretas, las radios, de cadenas de television, la socializar en la parlar a l’ostal e per carrièras. Es possible dins un quadre estatic francés? Cresèm que non. Es aquí la ligason entre cultural e politic. Per reviscolar la lenga nos cal un quadre estatic occitan. De segur vendrà pas deman, i aura d’estapas coma l’autonomía. Mas nòstra lenga serà sauvada quand serem mèstres de nòstre destin, quand aurem un Estat, una Republica federala occitana. Es pas un objectiu estrambordant per la joinessa?
Porgissem la man a totas las, totes los que vòlon trabalhar amb nosautres sens necessariàment esposar totas nòstras idèas, que siàn joves o vielhs, òmes o femnas, de quina jaça sociala que siá, que sián atèus o religioses, d’esquèrra o de drecha. O trabalharem amassa o la nacion occitana s’avalirà.
Joan-Pèire Alari, vice-president del Partit de la Nacion Occitana
24 de novembre de 2010
jean-pierre.hilaire@wanadoo.fr